Odrobinę z historii
Śnieżnik musiał być znany turystom już pod koniec XVIII wieku – z tego
okresu pochodzą pierwsze utrwalone informacje (panoramy i wzmianki
pisane). Prawdziwy rozkwit turystyki rozpoczął się z rokiem 1838, kiedy
to Śnieżnik i jego okolice stały się własnością księżniczki Marianny
Orańskiej. Szczyt stał się modnym celem wędrówek – między innymi
podziwiano na nim wschody i zachody słońca.
W 1871 r. na zlecenie księżnej zbudowano na Hali pod Śnieżnikiem schronisko, które stoi do dziś.
Śnieżnik był tak popularny, że w latach 1895–1899 wzniesiono tutaj kamienną wieżę widokową w kształcie cylindrycznej baszty. Wzniesiona została w latach 1895–1899 z inicjatywy Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego i miała służyć podniesieniu atrakcyjności wycieczek na szczyt. Potężna konstrukcja, nawiązująca do modnego wówczas romantycznego stylu naśladującego średniowiecze, miała 6 kondygnacji i wysokość 33,5 m. Nadano jej imię cesarza Wilhelma I i dobudowano budynek mieszczący małe schronisko.
W 1912 r. po czeskiej (wówczas austro-węgierskiej) stronie, w pobliżu źródeł Morawy, MSSGV oddało do użytku kolejne schronisko – Fürst Johann Liechtenstein Schutzhaus.
Po II wojnie światowej infrastruktura turystyczna zaczęła podupadać. W 1971 r. rozebrano czeskie schronisko (do dziś widoczne są fundamenty), a 11 października 1973 r. wysadzono w powietrze zaniedbaną, rozpadającą się wieżę widokową. Jej resztki tworzą dziś kulminację na kopule szczytowej.
Dla Czechów symbolem Śnieżnika jest kamienna rzeźba słonia stojąca obok fundamentów schroniska po czeskiej stronie granicy. Rzeźbę ustawili w 1932 r. członkowie grupy artystycznej Jescher zaprzyjaźnieni z dzierżawcą schroniska Liechtensteina Oskarem Gutwinskim. Nazwa grupy miała pochodzić od odgłosu (w języku niemieckim), który wydaje kichający słoń.
Świat zwierzęcy i roślinny w Masywie Śnieżnika
jest najbogatszy w całych Sudetach, ponieważ przebiegają tam granice zasięgów występowania wielu gatunków – sudeckich, karpackich, alpejskich, a nawet śródziemnomorskich.
Wyraźnie zaznaczony jest piętrowy układ roślinności:
do 500 m n.p.m. – użytki rolne, zazwyczaj łąki; występują m.in. pełnik europejski, dziewięćsił bezłodygowy,
500–1000 m n.p.m. – regiel dolny w postaci borów świerkowych lub lasów mieszanych świerkowo-bukowych,
1000–1250 m n.p.m. – regiel górny – bór świerkowy, w runie występują borówki czernica i brusznica,
powyżej 1250 m n.p.m. – łąki górskie.
Te ostatnie posiadają największą wartość przyrodniczą. Występują tu licznie gatunki roślin rzadkich i chronionych oraz sztucznie wprowadzona kosodrzewina.
Świat zwierzęcy obfituje w cenne gatunki:kozice, muflony, cietrzewie,
głuszce. Wśród płazów występują salamandra plamista i traszka górska,
wśród gadów zaskroniec i żmija zygzakowata. Obecne są tu również
endemiczne gatunki chrząszczy, błonkówek, muchówek i pajęczaków.
Ochrona przyrody
Dla ochrony przyrody ożywionej utworzono na Śnieżniku już w 1938 r.
rezerwat przyrody, odtworzony pod polskimi rządami w 1965 roku jako
ścisły. Obejmuje on część szczytową powyżej wysokości 1150 m n.p.m.,
jego powierzchnia wynosi 192 ha.
źródło :wikipedia.pl
Śnieżnicki Park Krajobrazowy
Jest to Park o niezwykłym zróżnicowaniu geologicznym. Na uwagę zasługują tu rozległa panorama ze szczytu Śnieżnika (1425 m n.p.m.) na polskie i czeskie góry,
malowniczy wodospad Wilczki wraz z wąwozem oraz uważana za najpiękniejszą w Polsce „Jaskinia Niedźwiedzia w Kletnie. (dt. 2230 m, różnica wysokości 69 m).
Sam szczyt może zaskoczyć tych co byli na nim latem a wrócili ponownie na zimę.
