Przewodnik Sudecki - Pawel Czuchnowski Kontakt

 E-mail: wycieczkiwsudety@gmail.com

tel: 799716830

Zapraszam do wspólnej przygody.

O mnie:

- Przewodnik  Górski Sudecki,

- Przewodnik Parku Narodowego Gór Stołowych,

- Przewodnik Karkonoskiego Parku Narodowego,

- Instruktor harcerski, 

- Fotograf i pasjonat przyrody,

- Edukator przyrodniczy.

 

Zapraszam na:

- wycieczki górskie: szkolne, rodzinne, z przyjaciółmi i indywidualne,

- wyprawy tematyczne w ciekawe miejsca Dolnego Śląska. 

- zajęcia , spacery i wycieczki przyrodnicze.

- wycieczki rodzinne i wspólne leśne bytowanie z dziećmi.

 - wyprawy indywidualne połączone ze szkoleniem dla tych ,którzy chcą  zasmakować przygody lecz mają obawy przed nieznanym.

 - podstawy survivalu dla grup i dla wszystkich tych, którzy chcą zmierzyć się z  przyrodą.

 - abc sztuki przetrwania dla dzieci. 

- obozy wędrowne dla młodzieży 

Termin,sposób realizacji celu i formę wyprawy ustalamy indywidualnie do możliwości i potrzeb uczestników.
Oferuje program autorski przeszkolenia i zapoznania człowieka nieobeznanego z warunkami górskimi
do samodzielnego poruszania się i przeżycia w górach oraz ukazanie piękna i specyfiki turystyki górskiej.

Zastanawiając się, czy góry będziemy zwiedzać samodzielnie, czy w towarzystwie przewodnika

weźcie Państwo pod uwagę, że:
- z przewodnikiem w górach jest bezpieczniej,
- z przewodnikiem w górach jest weselej,
- z przewodnikiem w górach zobaczycie to, co sami najprawdopodobniej przeoczycie,
- z przewodnikiem w górach łatwiej jest zrozumieć przyrodę, historię i ludzi,
- z przewodnikiem szybciej pokochacie góry.

Szklarska Poręba – zwiedzamy rowerem

Szklarska Poręba – zwiedzamy rowerem

Szklarska Poręba to nie tylko szlaki turystyczne i narciarstwo biegowe ale także bogactwo tras rowerowych. Obejmują swoim zasięgiem bliższe i dalsze okolice miasta, jaki i okoliczne wzniesienia a kończąc na rozległych przestrzeniach gór izerskich. Tu przedstawiam wyznaczone i oznakowane podstawowe trasy rowerowe w okolicach Szklarskiej Poręby.
DUŻA PĘTLA SZKLARSKA
Długość trasy: 25 km, trasa oznaczona nr 3, tak jak wterenie. Różnica wyniesień: ok 320 m
Ciekawe na trasie: Zakręt Śmierci, Zbójeckie Skały, wodospad Szklarki, Wodospad Kamieńczyka,malownicze okolice Białej Doliny, dzielnicy Szklarskiej Poręby, Wodospad Kamieńczyka. Start: Skwer Radiowej „Trójki
Trasa dla ambitnych, prowadząca często pieszym szlakiem czarnym lub ścieżkami leśnymi wymaga­jącymi dobrych umiejętności technicznych. Trzeba się liczyć z podwyższonym poziomem adrenaliny, ale też z niezapomnianymi widokami.
Przebiega przez Zakręt Śmierci – bardzo ostry zakręt (prawie 180 stopni) znajdujący się na drodze ze Szklarskiej Poręby do Świeradowa-Zdroju. Usytuowany jest na wysokości 775 m n.p.m., dzięki czemu rozpościera się z niego piękny widok na panoramę Karkonoszy oraz na całą Kotlinę Jeleniogórską. Dalej dojedziemy do Zbójeckich Skal. Ta grupa skalna usytuowana jest na północno-wschodnim krańcu Wysokiego Grzbietu Izerskiego niedaleko stacji kolejowej Szklarska Poręba Dolna. W sąsiedztwie Zbójeckich Skał znajdują się liczne sztolnie pouranowe.
Następną atrakcją jest przepiękny wodospad Szklarki – drugi co do wielkości wodospad w polskich Karkonoszach. Znajduje się na wysokości 520 m n.p.m. i ma 13,3 m wysokości. Jest on częścią enklawy Karkonoskiego Parku Narodowego.
Jadąc dalej trasą nr 3, trafimy do Wodospadu Kamieńczyka. Jest to największy wodospad znajdujący się w polskich Karkonoszach. Ma 27 m wysokości, a jego próg usytuowanyjest na wysokości 843 m n.p.m. Wodospad spada do pięknego wąwozu o wysokości dochodzącej do 30 m. Za środkową kaskadą znajduje się sztucznie wykuta grota, z której dawniej wydobywano ametysty i pegmatyty. W 2007 roku kręcono tutaj zdjęcia do filmu „Opowieści z Narnii – Książę Kaspian.
TRASA TURYSTYCZNA
Start: Informacja Turystyczna przy ulicy Jedności Narodowej
Długość trasy: 12 km, trasa oznaczona nr 12, tak jak w terenie.
Różnica wzniesień: ok. 140 m
Ciekawe na trasie: Dom Wlastimila Hofmana, Muzeum Karkonoskie, Złoty Widok
Trasa w całości przebiega drogami i ścieżkami Szkląc skiej Poręby. Łączy najważniejsze miejsca związane z kulturą i sztuką w mieście.
Przebiega obok Domu Wlastimila Hofmana, który żył i tworzył w Szklarskiej Porębie w latach 1947-1970.
Warto odwiedzić w czasie wycieczki również Muzeum Karkonoskie. Wcześniej mieszkali tu znani pisarze, bracia Carl i Gerhart Hauptmannowie. Oprócz wystaw biograficznych związanych z braćmi Hauptmannami i galerii malarstwa Wlastimila Hofmana, muzeum gromadzi eksponaty związane z historią Szklarskiej Poręby, malarstwo Karkonoszy, eksponaty związane z legendami o Duchu Gór oraz poplenerowe wystawy.
Nie brak na trasie również wspaniałych punktów widokowych. Jednym z najokazalszych jest Złoty Widok.
Jest to pokaźny próg granitowy opadający 20 metrowym urwiskiem do doliny Kamiennej. Rozpościera się z niego wspaniały widok na Karkonosze (przy dobrej pogodzie można z niego dostrzec Śnieżkę).
Nieopodal znajduje się również Chybotek, który stanowi nie lada atrakcję. Jest to okazała grupa skalna, której górna część chybocze się pod wpływem ciężaru znajdujących się na niej ludzi.

TRASA KOGENERACJI
Długość trasy: 58 km, na mapie trasa oznaczona nr 2, tak jak w terenie. Różnica wzniesień: około 610 m
Ciekawe na trasie: Krzywe Baszty, Krucze Skały,wodospad Mumlavy Start: Informacja Turystyczna ul. Jednosci Narodowej.
Trasa długa, ale łatwa technicznie. Ze względu na znaczne przewyższenia trzeba być wprawnym rowerzystą, aby pokonać ją wjeden dzień.
Biegnie głównie szutrowymi bądź asfaltowymi drogami polskich i czeskich Gór Izerskich, i czeskich Karkonoszy.
Wyjątkowo malownicza, jedna z najpiękniejszych w okolicach Szklarskiej Poręby. Po stronie polskiej z dróg usytuowanych na zboczach Gór Izerskich przez większą część czasu można podziwiać rozległy widok na panoramę Karkonoszy.
Na początku wycieczki można zatrzymać się przy Krzywych Basztach, wysokiej na 18 m granitowej grupie skalnej, często wykorzystywanej do wspinaczki skałkowej.
Na przeciwko, po drugiej stronie drogi, widnieją Krucze Skały – zjawiskowo usytuowane na prawym brzegu rzeki Kamiennej. Jest to doskonały punkt widokowy i jednocześnie baza szkoły górskiej Quasar, oferującej mrożące krew w żyłach atrakcje.
Zanim przekroczymy granicę polsko-czeską, miniemy p o.prawej stronie Polanę Jakuszycką – mekkę biegaczy narciarskich.
Po stronie czeskiej trasa nie jest oznakowana przez Stowarzyszenie Cyklistów, lecz biegnie czeskimi szlakami 2 i 2A. Na całej długości jest dobra nawierzchnia asfaltowa bądź szutrowa.
Uwaga! Przestrzegamy przed zbaczaniem ze szlaku rowerowego, sygnalizują o tym znaki zakazu. Za złamanie przepisu i poruszanie się rowerem w obszarach chronionych grożą wysokie kary.
W tej części czeskich Karkonoszy warto zobaczyć wodospady Mumlavy. Atrakcjąjest również znajdująca się już po polskiej stronie kopalnia Stanisław – najwyżej poiożona kopalnia kwarcu w Polsce -1080 m n.p.m.
DUŻA IZERSKA PĘTLA
Długość trasy. 41 km, na mapie trasa oznaczona nr 13, jak w terenie. Różnica wzniesień: około 230 m
Ciekawe na trasie: Polana Jakuszycką, osada Orle, most na Izerze. Start:Polana Jakuszycka
Średnio trudna trasa, w90 proc. prowadzącapo drogach szutrowych. Jest bardzo urozmaicona, z pięknymi widokami na poszczególne pasma Gór Izerskich strony polskiej i czeskiej oraz Karkonoszy. Jedna zbardziej atrakcyjnych w systemie szlaków rowerowych Szklarskiej Poręby.
Na Polanę Jakuszycką – zimowy ośrodek narciarstwa biegowego, ale również dogodny punkt wypadowy dla turystów pieszych i rowerowych – możemy dojechać samochodem i zostawić na sąsiadującym z nią dużym parkingu.
Z Polany Jakuszyckiej jedziemy w kierunku Harrachova do turystycznego przejścia Mytiny. Po drodze miniemy nieczynną stację Zieleniec.
Przed przekroczeniem granicy możemy jeszcze wybrać alternatywną drogę oznakowaną jako 13A i biegnącą po polskiej stronie do stacji turystycznej Orle.
Wybierając trasę przez Czechy, dwukrotnie przekroczymy Izerę – urokliwą, kamienistą rzekę, której wody bardzo często przybierają ciemny, brunatny kolor pochodzący od borowinowych torfowisk. Powrót na polską stronę zapewnia nam wybudowany w 2005 roku most na Izerze. Stoi przy nim drewniana figura patronującego mu św. Jana Nepomucena.
Dalej trasa biegnie w kierunku Hali Izerskiej i do Chatki Górzystów. Potem robimy widokowąpętlę dookoła Sielnej Kopy i Krowiej Kopy. Od tego momentu właściwie wracamy już w kierunku Polany Jakuszyckiej bardzo malowniczym odcinkiem trasy przez przepiękny Jagnięcy Jar i Rozdroże pod Cichą Równią. Stamtąd ruszymy Górnym Duktem Końskiej Jamy do Ośrodka Biegu Piastów na Polanie Jakuszyckiej.

TRASA DWÓCH RZEK
Długość trasy: 31 km, trasa oznaczona nr 7, tak jak w terenie. Różnica wzniesień: ok. 330 m
Ciekawe na trasie: Zakręt Śmierci, Rozdroże Izerskie.Z trasy widać malownicze okolice Piechowic. Start: DW „Górnicza Strzecha, ul. Wysoka
Trasa długai bardzo zróżnicowana technicznie z licznymi podjazdamio zmiennym podłożu. Znakomicie nadaj ąca się na wycieczkę całodniową i raczej przeznaczona dla bardziej zaawansowanych rowerzystów. Zwłaszcza odcinek między Szklarską Porębą a Gó-rzyńcem, któryjest stromy i trudny technicznie, i szczególnie przy zjeździe wymaga odrowerzystów zwiększonej ostrożności ipanowania nad sprzętem. Na odcinku około 10 łon trasa biegnie drogą asfaltową o niewielkim natężeniu ruchu samochodowego.
Z drugiej strony przebiega wygodną drogąopodłożu szutrowym. Drogajest zamknięta dla ruchu samochodowego i prowadzi przez teren leśny, gdziejesie-nią występują różne gatunki grzybówjadalnych. Trasa biegnie doliną Małej Kamiennej, skądjuż niedaleko do malowniczych okolic Antoniowa i Kopanca.
Na trasie warto zatrzymać się ze względu na piękny widok na Zakręcie Śmierci na drodze ze Szklarskiej Poręby do Świeradowa-Zdroju. Rozpościera się z niego piękny widokna panoramę Karkonoszy oraz na całą Kotlinę Jeleniogórską. W czasie słonecznej pogody można zrobić bardzo ciekawe zdjęcia. Warto również zatrzymać się na Rozdrożu Izerskim, które leży na wysokości 767 m n.p.m. na przełęczy pomiędzy Grzbietem Kamienickim a grzbietem Wysokim Gór Izerskich. Rozpościera się z niego piękny widok na kopalnie kwarcu Stanisław oraz na część Grzbietu Kamienickiego.
IZERSKA PĘTLA
Długość trasy: 48 km, trasa oznaczona nr 10, tak jak w terenie. Różnica wzniesień: o k. 450 m.
Ciekawe na trasie: Osada Orle, Izerska Zakręt Śmierci. Fragment trasy wiedzie doliną rzeki Izery
Trasa długa, na całodniową wyprawę. Jest bardzo ciekawa iłatwa technicznie. Łączy dwie górskie miejscowości – Szklarską Porębę i Świeradów-Zdrój. Ze względu na długość średnio trudna, z 17-ldlometro-wym odcinkiem drogi asfaltowej. Po drodze mijamy m.in. Przełęcz Szklarską, czeka nas podjazd, tzw. Samolot. Warto zatrzymać się przy Stacji Turystycznej Orle – dawnej osadzie na wysokości 825 m n.p.m., gdzie do końca XIX wieku funkcjonowała huta szklą. Znajduje się tu osada turystyczna. Bardzo ciekawym miejscem jest Izerska Hala, położona na wysokości 870 m n.p.m. w dolinie rzeki Izery. Swoim krajobrazem i warunkami klimatycznymi przypomina pustkowia Norwegii. Jest to jeden z najcenniejszych i najbardziej dzikich obszarów Sudetów pod względem przyrodniczym. Prawdziwym skarbem Izerskiej Hali są znajdujące się tam torfowiska porośnięte takimi rzadkimi roślinami,jak: sosnabłot-na, brzoza karłowata i kosodrzewina. W średniowieczu obszar ten był penetrowany przez Walończy-ków wydobywających w dolinie Izery ztoto i rubiny. Warto też zatrzymać się przy Zakręcie Śmierci, opisywanym już przy poprzednich trasach.

MAŁA SZKLARSKA PĘTLA
Długosć trasy:13 km, na mapie trasa oznaczona nr 1, tak jak w terenie. Roznica wzniesień: około 250m.
Ciekawe na trasie: Dom Karla i Gerharda Hauptmannów, Włastimilówka, Chybotek,, Złoty Widok.
Trasa o zróżnicowanym stopniu trudności zatacza pętlę dookoła Szklarskiej Poręby, dając możliwość wstępnego poznania okolicy.
Po drodze odwiedzimy dwa najciekawsze muzea Szklarskiej Poręby. Pierwsze to Dom Carla i Gerharta Hauptmannów, niegdyś miejsce pracy twórczej dwóch wybitnych pisarzy, dziś Muzeum Karkonoskie i centrum inspirujące ruch artystyczny w Szklarskiej Porębie. W muzeum znaj duje się kilka stałych wystaw, m.in. „W królestwie Ducha Gór, a także ekspozycje poświęcone obu pisarzom oraz prace miejscowych artystów.
Drugie muzeum to Wlastimilówka, dom malarza Wlastimila Hofmana, który od śmierci artysty funkcjonuj e w praktycznie nienaruszonym stanie. Wnętrza malutkiego z pozoru domku kryją m.in. pracownię mistrza, gdzie nadal stoją jego sztalugi, a obok na stoliku leżą pędzle i tuby z farbami. Klimat miejsca, jak zapewnia obecny gospodarz pan Waciaw Jędrzej czak, jest wciąż przepełniony duchem artysty, czego nie doświadczymy w żadnym muzeum. Prace Wlastimila Hofmana można również zobaczyć w kościele Bożego Ciała znajdującym się zaraz na początku trasy.

U PODNÓRZA WYSOKIEGO GRZBIETU
Długość trasy: 35 km, trasa oznaczona nr 8, tak jak w terenie. Różnica wysokości: o k. 370 m
Ciekawe na trasie: Osada Orle, Polana Jakuszycka, Rozdroże pod Cichą Równią.
Start: Informacja Turystyczna przy ul. Jedności Narodowej
Trasa długa o średnim stopniu trudności. Znajduje się na niej kilka stromych podjazdów, m.in. „Samolot, okolice Jagnięcego Jaru i wjazd nakopamię Stanisław. Biegnie malowniczymi dolinamirz. Kamiennej i Izery.
Warto na dłużej zatrzymać się na Orlu – dawnej osadzie położonej na wysokości 825 m n.p.m. Do końca XIX wieku funkcjonowała tu huta szklą, której właścicielami byli Schaffgotschowie. Znajduje się tu osada turystyczna, gdzie wokresie letnim można dojechać samochodem po wcześniejszym uzyskaniu płatnego pozwolenia od Nadleśnictwa Szklarska Poręba.
Kolejną atrakcją na trasiejest Polana Jakuszycka – najbardziej znany ośrodek narciarstwa biegowego w Polsce. Położona jest przy drodze międzynarodowej w Jakuszycach niedaleko polsko-czeskie-go przejścia granicznego na wysokości 880mn.p.m.
Co roku rozgrywane są tu międzynarodowe zawody narciarskie „Bieg Piastów. Trasy biegowe w Ośrodku Narciarstwa Biegowego Stowarzyszenia Bieg Piastów posiadają homologację Międzynarodowej Federacji Narciarskiej FIS.
Kolejny odpoczynek można zaplanować na Rozdroże pod Cichą Równią, który leży na wysokości 943 m n.p.m. Rozpościera się z niego piękny widok na Szrenicę i Śnieżne Kotły. Wspaniałe miejsce na odpoczynek podczas długich wypraw w Góry Izerskie. Znajduje się tam schron turystyczny, w którym można schronić się przed deszczem.
PĘTLA KAMIENNEJ
Długość trasy: 13,5 km, trasa oznaczona nr 11, tak jak w terenie. Różnica wysokości: ok. 280 rn
Ciekawe na trasie: Wysoki Kamień, Krucze Skały, Krzywe Baszty.
Trasa krótka, o średnim stopniu trudności. Idealna na rozgrzewkę przed poznawaniem dłuższych i trudniejszych tras. W dużej części biegnie drogami asfaltowymi o małym natężeniu ruchu samochodowego. Przebiega u podnóża szczytu Wysoki Kamień (1058 m n.p.m). Położony na Wysokim Grzbiecie Gór Izerskich góruje on od zachodu nad Szklarską Porębą. Rozpościera się z niego przepiękna panorama na okoliczne pasma górskie, m.in. Karkonosze, Rudawy Janowickie oraz Góry i Pogórze Izerskie. Przy dobrej pogodzie widoczność przekracza 100 km.
Szlak prowadzi również koło nieczynnej już Huty Szkła „Julia słynącej niegdyś na całą Europę 2 wyrobów szkła. Dalej napotykamy po prawej stronie rzeki Kamiennej okazałą grupę skalną Krucze Skały o wysokości 718 m n.p.m. Jest to doskonały punkt widokowy. Funkcjonuje tu również ośrodek sportów ekstremalnych – SzkołaGórska „Quasar. Tu pod okiem instruktora można uprawiać wspinaczkę skałkową, zjechać tyrolką, skoczyć na tzw. wahadle czy przejść nad przepaścią po moście linowym.
Po przeciwnej stronie rzeki znajduje się granitowa, silnie pochylona grupa skalna o wysokości 18 m. Wpoludniowej ścianie znajduje się niewielka jaskinia powstała w wyniku eksploatacji złóż peg-matytów. Krzywe Baszty są z powodzeniem wykorzystywane przez amatorów wspinaczki skałkowej.

ŁĄCZNIK TRZECH DZIELNIC
Długość trasy: 9 km, na mapie trasa oznaczona nr 4, tak jak w terenie, Różnica wzniesień: około 140 m
Ciekawe na trasie: kościół Bożego Ciała, kościół Niepokalanego Serca NMP, kościół Matki Różańcowej
Start: Informacja Turystyczna, ul. Jedności Narodowej
Krótka 9-kni trasa i jedna z łatwiejszych w Szklarskiej Porębie. Prowadzi głównie drogami asfaltowymi o małym natężeniu ruchu samochodowego i łączy Szklarską Porębę Górną, Średnią i Dolną. Trasa doskonała na rozgrzewkę, a jednocześnie pozwalająca poznać magiczne zakątki Szklarskiej Poręby. Z wielu punktów rozciąga się malowniczy widok na panoramę Karkonoszy.
Dla zainteresowanych architekturą sakralną – na trasie trzy kościoły. Pierwszy w Szklarskiej Średniej – kościół Bożego Ciała, budowla z lat 1884-1886, neoromańska, ufundowana przez Schffgotschów. We-wnątrz obrazy i sztandary namalowane przez Wlastimila Hofmana, a wśród nich obraz umieszczony w ołtarzu głównym – „Chrystus z Eucharystią na tle Szrenicy. W Szklarskiej Dolnej kościół pw. Niepokalanego Serca NMP, świątynia z lat 1755-1786 wzniesiona dla ewangelików. Budowla barokowa z dobrze zachowanym kryształowym żyrandolem. Od 1945 r. służy katolikom. Nieopodal drugi kościół Matki Bożej Różańcowej – pierwsza i najstarsza świątynia katolicka w Szklarskiej Porębie. Ciekawostką architektoniczną na trasie jest również budynek ponadstuletniego dawnego sanatorium chorób płucnych Moltkefels – „Kamień Mołtke-go. dziś Szpitala Chorób Pluć i Nowotworów. Doskonale widoczny z daleka budynek ma łącznie z fasadą ok. 110 m długości i swego czasu był największym obiektem w Szklarskiej Porębie.

ZDROWA TRASA
Długość trasy: 19 km, na mapie trasa oznaczona nr 5, tak jak w terenie Różnica wzniesień: około 230 m
Ciekawe na trasie: Wodospad Kamieńczyka
Start: Informacja Turystyczna, ul. Jedności Narodowej
Trasa dosyć łatwa, bardzo ładna widokowo -prowadzi wygodnymi do jazdy szutrowymi drogami leśnymi u podnóża Karkonoszy (Droga pod Reglami). Jej przebieg pokrywa się w większości z trasami maratonów MTB organizowanych w Szklarskiej Porębie, stąd też często jest wykorzystywana do treningów.
Po drodze czeka kilka długich, ale wygodnych podjazdów z podobnymi zjazdami. Taki układ umożliwia osiągnięcie znacznej prędkości na zjazdach, co żądnym wrażeń rowerzystom skutecznie podnosi poziom adrenaliny.
Ze względu na to, że większa część szlaku przebiega w terenie zalesionym, z powodzeniem można go polecić na najbardziej upalne dni lata. Dodatkowo wzdłuż trasy płyną górskie zimne strumienie, w których przyjemnie jest dla ochłody zanurzyć stopy lub dłonie.
Zdrowa Trasa Vitaralu często wybierana jest na rodzinne wycieczki rowerowe, zwłaszcza na odcinku Drogi pod Reglami. Tam spokojnie dają sobie radę nawet początkujący rowerzyści. Odcinek jest łatwy, o niewielkich przewyższeniach i biegnie szeroką leśną drogą bez ruchu samochodowego. Na trasie często można spotkać trenujących biegaczy.
Jadąc przez Rozdroże pod Kamieńczykiem, można dostać się do Wodospadu Kamieńczyka, najwyższego w Karkonoszach. Podejście jest bardzo strome i kamieniste, podjazd rowerem jest praktycznie niemożliwy. Warto jednak zsiąść z roweru i podejść do wodospadu -jednej z najciekawszych przyrodniczych atrakcji Szklarskiej Poręby.

 źródło: rowerownik, Gazeta.pl

Polsko-czeski projekt „Singltrek”

Polsko-czeski projekt „Singltrek” – trasa rowerowa w okolicach Świeradowa

Polsko-czeski projekt „Singltrek” – są to naturalne ścieżki rowerowe, nowo budowane, o maksymalnym nachyleniu 5 proc., szerokości do 0,8 m, które zlokalizowane są w Świeradowie przy gondoli, w masywie Zajęcznika i wokół Czerniawskiej Kopy. Naszymi partnerami po polskiej stronie jest Nadleśnictwo i gmina Mirsk, a po czeskiej stronie – Związek Gmin Smrek, w skład którego wchodzą Frydlant, Hejnice, Nove Město, Lazne Libverda, Jindřichovice.
Miasto Świeradów wybudowało ścieżki w masywie Zajęcznika, oraz kolejne 10 km – od dolnej stacji gondoli do granicy państwa, gdzie ścieżki łączą się z czeskim systemem.Singltreki i trasy pozostające do dyspozycji rowerzystów, którzy wjadą gondolą na Stóg Izerski, będą I etapem realizacji pomysłu pod roboczą nazwą IZERSKI ROWEROWY RAJ.

Singltrek pod Smrkem jest pierwszą w Polsce ścieżką typu singletrack, stworzoną specjalnie dla rowerzystów. Trasa jest naprawdę warta przejechania i polecamy ją każdemu kto odwiedza okolice Świeradowa/Gór Izerskich. Polecamy ją nie tylko rowerowym wymiataczom – jej konstrukcja i ukształtowanie pozwalają ją z łatwością pokonać również mniej doświadczonym rowerzystom.
Singletrack zaprojektowany został przez znanego na całym świecie kreatora ścieżek terenowych dla rowerzystów Daffyda Davisa. Jednokierunkowa ścieżka powstała z pełnym poszanowaniem otaczającej przyrody.W planach jest rozwój projektu (pod Smrkiem ma powstać ponad 50 km tras, które będą odpowiednie nawet dla dzieci i początkujących rowerzystów).
Projekt rozbudowy zakłada wybudowanie sieci 39,6 km singltreków, z czego 22 km po stronie czeskiej i 17,6 km po polskiej stronie. Ścieżki zlokalizowane będą w Świeradowie przy gondoli (wjaz gondolą na Stóg Izerski), w masywie Zajęcznika i wokół Czerniawskiej Kopy.

Góry Bystrzyckie – trasa rowerowa

trasa rowerowa

Górki z racji małej wysokości doskonale zwidzimy siedząc w siodełku rowerowym. Oto główna trasa Gór Bystrzyckich.

Zielona – Trasa rowerowo-narciarska schr. Szarotka, Lasówka – Polana św. Huberta – Widlasta Droga – Twarde Źródło – Zielona Droga – Zielony Most – wzdłuż Bystrzycy do skrzyżowania z Drogą Królewską – Droga Królewska – Piaszczysta Droga – Droga Zbłąkanych Wędrowców – Lasówka

Góry Bardzkie

Tekst w przygotowaniu

Wieże widokowe w Sudetach

Na przestrzeni lat na terenie Sudetów powstało kilkanaście wież widokowych, które mogą dać poszukującym ładnych widoków,dodatkowy impuls aby wybrać się w teren. W poszczególnych rejonach stanowią dodatkową atrakcję turystyczną i ciekawy punkt do tras wycieczek.
Tak już się dzieje,że w wielu przypadkach stare punkty widokowe jakimi są wieże tracą na swojej atrakcyjności, inne stoją twardo a jeszcze inne trawi czas.
Oto krótki opis wież , na których byłem,oglądałem widoki i polecam do odwiedzenia.Poczynając od zachodu na wschód.
Chciałem opisać wieże leżące po polskiej stronie granicy lecz kilka z nich leży na samej granicy PL-Cz lub na pograniczu . Wieże widokowe po Czeskiej stronie to już ,,inna bajka,, na którą kiedyś poświęcę osobny wpis.
Ješted, Drewniana budowla na Ještede była pierwszą wieża widokową wybudowaną w okolicach Jablonca (Gablonz) i Liberca (Reichenberg). 7 maja 1876 r. 5 metrowa wieża na Ješted stała się faktem i ulubionym celem wycieczek mieszkańców Liberca i okolic. W 1884 r. została przekazana w prezencie nowo powstałemu Niemieckiemu Towarzystwu Górskiemu Ještedu i Gór Izerskich (DGJI), które dbało o nią aż do końca 1899 r., kiedy to z powodu grożącej zawaleniem konstrukcji została zburzona. Budową nowej wieży zajął się budowniczy Wagler i już po kilku tygodniach została oddana do użytku 8-metrowa, drewniana budowla z ciekawą sześciokątną konstrukcją platformy na 20 osób, drewniana wieża w coraz gorszym stanie, pod stale wzrastającym natłokiem turystów, została w 1902 r. zamknięta. Rok później rozebrana. Resztki drugiej wieży spłonęły w tradycyjnym ognisku podczas letniego przesilenia w 1904 r. w czerwcu 1906 r. wybudowano i oddano z wielką pompą nowy hotel górski z 23-metrową wieżą widokową .W roku 1933 szczyt Ješted został połączony koleją linową z Horným Hanychovem (Oberhanichen), W 1945 r. hotel do przekazano w ręce Klubu Czesko-Słowackich Turystów (KČST), a późnej przeszedł on w posiadanie państwowego przedsiębiorstwa Hotely a restaurace (Hotele i restauracje). Hotel funkcjonował do stycznia 1963 r., kiedy to w nocy, na skutek nieostrożnego rozgrzewania jednej z rur, cały stanął w płomieniach. Ješted straciła w ten sposób swą trzecią i ostatnią wieże widokową.
Obecna budowla zbudowana została w 1973 r., jest w kształcie obrotowej hiperboli i składa się z ośrodka nadawczego, hotelu i restauracji, od samego początku stała się główną atrakcją Ješted i zarazem nowoczesnym symbolem Liberca.
Smrk, szczyt 1124 m. npm. Jest tam wysoka stalowa wieża, jest pierwszą która daje nam nieprzeciętne widoki na góry Izerskie i Karkonosze. Jest jedną z nowszych tego typu konstrukcji w Sudetach. Mierzy 20 metrów, a wybudowano ją w 2003.
W 1892 na pobliskim szczycie Stogu Izerskiego Towarzystwo Karkonoskie (Riesengebirgsverein) zaczęło stawiać drewnianą wieżę widokową. Fakt ten zwrócił uwagę Towarzystwa Upiększania z Novégo Města pod Smrkem (Anpflanzungs- und Verschönerungsverein in Neustadt an der Tafelfichte), którzy postanowili wybudować własną również drewnianą wieżę po austriackiej (czeskiej) stronie granicy. Otwarcie miało miejsce 21 sierpnia 1892 niedługo po wieży na Stogu Izerskim. Obok wieży stanęła drewniana chatka, w której uruchomiono barek a także służyła jako mieszkanie dla opiekuna wieży. W 1932 na jej miejscu wzniesiono schronisko (Baude auf der Tafelfichte).W tamtych czasach była bardzo po popularna,w ciągu roku odwiedzało ją nawet 18 tysięcy turystów. Początkiem końca wieży była II wojna światowa. Po jej zakończeniu, w 1946, rodzina Porsche, która opiekowała się wieżą, wyjechała do Niemiec. Schronisko zostało zdewastowane, a następnie spłonęło. Opuszczona i nieremontowana wieża popadała w ruinę, a w latach 60. XX wieku zawaliła się. W 2001 r. rozpoczęto budowę nowej wieży według projektu architekta Jana Dudy. 20 metrowa wieża kosztowała 3,6 miliona koron i otwarto ją uroczyście 18 września 2003.
Wieża położona jest zaledwie kilkaset metrów od granicy polsko-czeskiej.
Wysoki Kamień. Jak podaje portal jeleniogórski cyt:,,Kamienną wieżę widokową obok prywatnego Schroniska „Wysoki Kamień” właściciele schroniska budują już drugi rok. Wieża ma być przykryta szklaną kopułą. W planach jest także umieszczenie teleskopu. Tyle informacji zdradzili turystom właściciele,, Pierwsze drewniane schronisko wybudowali tu Schaffgotschowie w 1837 roku, a drewniany punkt widokowy postawiono w 1875 roku. Kolejne schronisko (po tym, jak pierwsze spłonęło) stanęło w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Współczesne schronisko przez kilkanaście lat budował nauczyciel i trener ze Szklarskiej Poręby, Józef Paweł Gołba.
Mirsk. Ktoś powie -Mirsk to nie Sudety. Nie szkodzi z wieży tej widać spory kawałek Sudetów.
Sama wież a powstała po zaadaptowaniu wieży ciśnień, która funkcjonowała w mieście do końca lat 70-tych XX wieku. Mirską wieżę ciśnień zaprojektowano na rzucie ośmioboku i mierzy 37,5 m od poziomu terenu, dodatkowo jest podpiwniczony. Zbudowano ją w latach 1887-1890 pod kierunkiem mistrza budowlanego z Mirska O. Jaekela.
Konstrukcyjnie wieża w Mirsku jest bardzo ciekawym obiektem.  Komunikację pomiędzy poszczególnymi 7 kondygnacjami wieży stanowią schody, wieża doświetlona jest 22 oknami, W miejscu dawnego zbiornika, na ostatniej kondygnacji, wykonano zabudowany taras widokowy z 4 lunetami. Po wejściu ukażą się widoki na Góry i Przedgórze Izerskie oraz w kierunku Giebułtowa, Gryfowa czy Kamienia. Przy sprzyjających warunkach atmosferycznych można podziwiać Stóg Izerski, Smrek, Tłoczynę inne punkty widokowe.
Jelenia Góra ,wzgórze Krzywoustego.Na szczycie Wzgórza Krzywoustego istniał gród warowny z XI w. Źródła pisane wspominają o murowanym zamku z lat 1291-1299, zbudowanym na rozkaz księcia jaworskiego Bolka I. W 1433 roku ówczesny właściciel zamku Heinze Nimptsch sprzedał go radzie miejskiej miasta Jeleniej Góry, która doprowadziła do jego rozbiórki. Możliwe, że na przełomie XV i XVI w. na wzgórzu funkcjonował odbudowany lub niecałkowicie zburzony zamek w charakterze siedziby mieszkalnej. Został on najprawdopodobniej zniszczony w czasie XXX – letniej. Na początku XIX w. na szczycie znajdowały się jeszcze ruiny zamku.Na przełomie XVIII i XIX w. okolica zaczęła nabierać znaczenia jako punkt widokowy. Na szczycie wzgórza powstała gospoda oraz tzw. Ogród Muz (koniec XVIII w.). Na początku XX w. powstała wspomniana wcześniej wieża widokowa,przy jej budowie zniszczono pozostałości murowanego zamku i grodziska. Przeprowadzone w latach 1958-59 prace archeologiczne potwierdziły istnienie obu siedzib. Obecnie jedynymi zachowanymi fragmentami jest wał od zachodu i południa o długości około 150 m. Po drugiej wojnie światowej wieża powoli popadała w ruinę, a widok na Kotlinę Jeleniogórską zasłoniły drzewa. W 2009 roku oddano ją do użytku po rewitalizacji.
Wieża w Bukowcu (Zamek Kesselburg na wysokości 480 m n.p.m.) Znajduje się na terenie założenia parkowego we wsi Bukowiec. Wieś wraz z pałacem zostaje kupiona przez Fryderyka Wilhelma hrabiego Redena. On, a następnie po jego śmierci w roku 1815 jego żona Fryderyka Karolina z domu von Riedesel gruntownie przebudowują pałac i park. Pod władaniem wdowy po hrabim von Redenie Bukowiec staje się znaczącym ośrodkiem kulturalnym ówczesnych Prus, posiada także status oficjalnego letniska.
Po II wojnie światowej wieś i pałac zostały ograbione. Budowle parkowe wspaniałego niegdyś zespołu parkowo-pałacowego uległy dewastacji i częściowemu zniszczeniu. Pałac został nieumiejętnie przebudowany i zeszpecony przybudówką, park rozparcelowany. Odnalezienie nieoznakowanych zabytków wymaga pewnego wysiłku.
W ostatnich latach postępuje rewaloryzacja herbaciarni i parku z amfiteatrem, co jest realizacją planów rewaloryzacji zespołu parkowo-pałacowego i przywrócenia mu dawnego kształtu, opracowanych przez Fundację Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, z zamiarem utworzenia tu Centrum Edukacyjno-Szkoleniowego
Tym,którzy zapuszczą się w parkowe alejki,znalezienie wieży sprawi trochę trudu. Jednak znajduje się ona bardzo blisko ,wystarczy stanąć plecami do starej stodoły i skierować się szlakiem w prawą stronę. Kilka minut spacerku dzieli nas od fantastycznej panoramy Karkonoszy oraz Kotliny Jeleniogórskiej.

Złote Góry

tekst w przygotowaniu

Rudawy Janowickie

Rudawski Park Krajobrazowy
Park ten powstat w 1989 r. na pograni­czu Sudetów Zachodnich i Środkowych. Krajobraz Rudaw ksztattują liczne wznie­sienia i kulminacje, z których najwyższy jest Skalnik (945 m n.p.m.). Park to na­turalne górskie i rzeczne geokompleksy przyrodnicze, m.in. określone w 2010 roku rezerwatem przyrody Trzcińskie Mokradła.
SZLAKI TURYSTYCZNE: „Główny Sudecki im. M.Orłowicza (czerwony), „Między­narodowy E3″ (niebieski), „Szlak Zam­ków Piastowskich (zielony).

cdn...

Masyw Śnieżnika

 

Odrobinę z historii

Śnieżnik musiał być znany turystom już pod koniec XVIII wieku – z tego okresu pochodzą pierwsze utrwalone informacje (panoramy i wzmianki pisane). Prawdziwy rozkwit turystyki rozpoczął się z rokiem 1838, kiedy to Śnieżnik i jego okolice stały się własnością księżniczki Marianny Orańskiej. Szczyt stał się modnym celem wędrówek – między innymi podziwiano na nim wschody i zachody słońca.
W 1871 r. na zlecenie księżnej zbudowano na Hali pod Śnieżnikiem schronisko, które stoi do dziś.

Śnieżnik był tak popularny, że w latach 1895–1899 wzniesiono tutaj kamienną wieżę widokową w kształcie cylindrycznej baszty. Wzniesiona została w latach 1895–1899 z inicjatywy Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego i miała służyć podniesieniu atrakcyjności wycieczek na szczyt. Potężna konstrukcja, nawiązująca do modnego wówczas romantycznego stylu naśladującego średniowiecze, miała 6 kondygnacji i wysokość 33,5 m. Nadano jej imię cesarza Wilhelma I i dobudowano budynek mieszczący małe schronisko.
W 1912 r. po czeskiej (wówczas austro-węgierskiej) stronie, w pobliżu źródeł Morawy, MSSGV oddało do użytku kolejne schronisko – Fürst Johann Liechtenstein Schutzhaus.

Po II wojnie światowej infrastruktura turystyczna zaczęła podupadać. W 1971 r. rozebrano czeskie schronisko (do dziś widoczne są fundamenty), a 11 października 1973 r. wysadzono w powietrze zaniedbaną, rozpadającą się wieżę widokową. Jej resztki tworzą dziś kulminację na kopule szczytowej.
Dla Czechów symbolem Śnieżnika jest kamienna rzeźba słonia stojąca obok fundamentów schroniska po czeskiej stronie granicy. Rzeźbę ustawili w 1932 r. członkowie grupy artystycznej Jescher zaprzyjaźnieni z dzierżawcą schroniska Liechtensteina Oskarem Gutwinskim. Nazwa grupy miała pochodzić od odgłosu (w języku niemieckim), który wydaje kichający słoń.

Świat zwierzęcy i roślinny w Masywie Śnieżnika
jest najbogatszy w całych Sudetach, ponieważ przebiegają tam granice zasięgów występowania wielu gatunków – sudeckich, karpackich, alpejskich, a nawet śródziemnomorskich.
Wyraźnie zaznaczony jest piętrowy układ roślinności:
do 500 m n.p.m. – użytki rolne, zazwyczaj łąki; występują m.in. pełnik europejski, dziewięćsił bezłodygowy,
500–1000 m n.p.m. – regiel dolny w postaci borów świerkowych lub lasów mieszanych świerkowo-bukowych,
1000–1250 m n.p.m. – regiel górny – bór świerkowy, w runie występują borówki czernica i brusznica,
powyżej 1250 m n.p.m. – łąki górskie.
Te ostatnie posiadają największą wartość przyrodniczą. Występują tu licznie gatunki roślin rzadkich i chronionych oraz sztucznie wprowadzona kosodrzewina.

Świat zwierzęcy obfituje w cenne gatunki:kozice, muflony, cietrzewie, głuszce. Wśród płazów występują salamandra plamista i traszka górska, wśród gadów zaskroniec i żmija zygzakowata. Obecne są tu również endemiczne gatunki chrząszczy, błonkówek, muchówek i pajęczaków.
Ochrona przyrody
Dla ochrony przyrody ożywionej utworzono na Śnieżniku już w 1938 r. rezerwat przyrody, odtworzony pod polskimi rządami w 1965 roku jako ścisły. Obejmuje on część szczytową powyżej wysokości 1150 m n.p.m., jego powierzchnia wynosi 192 ha.
źródło :wikipedia.pl

                                Śnieżnicki Park Krajobrazowy

 
Jest to Park o niezwykłym zróżnicowa­niu geologicznym. Na uwagę zasługują tu rozległa panorama ze szczytu Śnieżnika (1425 m n.p.m.) na polskie i czeskie góry, 

 

 

malowniczy wodospad Wilczki wraz z wąwozem oraz uważana za najpięk­niejszą w Polsce „Jaskinia Niedźwie­dzia w Kletnie. (dt. 2230 m, różnica wysokości 69 m).

 

Sam szczyt może zaskoczyć tych co byli na nim latem a wrócili ponownie na zimę.

 

                                                                                                            

                                    

Góry Bialskie

Góry Bialskie (niem. Bielengebirge, czes. Bělské vrchy) – zwarta grupa górska w Sudetach Wschodnich. Według (Regionalizacji fizycznogeograficznej Polski) J. Kondrackiego wchodzą w skład Gór Złotych (332.61). Podobnie uważają czescy geografowie, dla których Rychlebské hory rozciągają się od Przełęczy Płoszczyna do Przełęczy Ramzowskiej (czes. Ramzovske sedlo).

Góry Bialskie często włączane są do masywu Śnieżnika, jako jego północno-wschodnia część. Za ich początek, od strony zachodniej, uznaje się Przełęcz Płoszczynę (817 m n.p.m.), przez którą przebiega granica Polska–Czechy. Od północy i wschodu góry te graniczą z Górami Złotymi poprzez Dolinę Górnej Białej Lądeckiej. Południowo-wschodnia granica z Górami Złotymi leży na przełęczy u Trzech Granic, niewielkiego obniżenia pomiędzy Bruskiem a Smrekiem. Patrząc od strony doliny, góry te wznoszą się od południowego wschodu nad Stroniem Śląskim i ciągną aż nad wieś Bielice.

Najwyższe szczyty znajdują się w części południowej – są to Postawna (1124 m n.p.m.) Rudawiec (1106 m n.p.m.), Orlik (1068 m n.p.m.), Sierstkowa (974 m n.p.m.). W części północnej najwyższe są Czernica (1083 m n.p.m.) oraz Sucha Kopa (1055 m n.p.m.).

Na Czernicy stoi od niedawna wieża widokowa i widok z niej rekompensuje wysiłek ,który trzeba włożyć w dojście do niej. Szczególnie strome wejście jest szlakiem zielonym i żółtym od strony Bielic.

Charakterystyczne dla Gór Bialskich jest to, że utrzymują w przypadku większości szczytów wysokość powyżej 1000 m, co sprawia, że tworzą swoisty mikroklimat i wyraźnie wyodrębnioną całość krajobrazową.

Ze względów klimatycznych oraz walorów krajobrazowych i sporej wysokości gór, jest to bez wątpienia jeden z najbardziej atrakcyjnych zakątków sudeckich pod względem turystycznym, narciarskim i przyrodniczym, jednak trasy turystyczne są wyludnione. Można spacerować po szlakach cały dzień nie spotykając żywej duszy – początkujący turyści powinni wybrać się na bardziej uczęszczane szlaki. Szlaki piesze prowadzą przez wszelkie atrakcyjne krajobrazowo miejsca – główne szczyty oraz przez rezerwat przyrody Puszcza Śnieżnej Białki. Zarówno rowerem jak i na nartach można się przemieszczać ciekawie poprowadzoną siecią dróg leśnych w bardziej dostępnej części północnej Gór Bialskich oraz w okolicach Przełęczy Płoszczyna. Od kiedy zlikwidowano linię kolejową na odcinku Kłodzko-Stronie Śląskie, dojazd w Góry Bialskie został znacznie utrudniony. Noclegi można znaleźć w miejscowościach otaczających góry. Na Przełęczy Płoszczyna znajduje się niewielkie schronisko czeskie, czynne okazjonalnie. Duże schronisko Paprsek leży na południe od Postawnej.

Ośrodki narciarskie znajdują się w Nowej Morawie, Nowym Gierałtowie i Bielicach w postaci pojedynczych wyciągów. Nie gwarantują one długich i atrakcyjnych zjazdów, ale za to są tutaj pewne warunki śniegowe. Ze względu na przestrzeń i brak infrastruktury oraz długą i śnieżną zimę, jest to świetny teren do uprawiania wędrówek narciarskich, a latem pieszych i rowerowych.

Karkonosze – Karkonoski Park Narodowy

Karkonoski Park Narodowy został utwo­rzony 16 stycznia 1959 roku i Powierzchnia Parku według stanu na dzień 1 stycznia 2016 r. wynosi 5951,4236 ha,Obej­muje najwyższy, wysokogórski masyw Sudetów, jak również Wodospad Szklarki i górę Chojnik. Turyści mają do dyspozy­cji 137,5 km szlaków, 10 wyciągów i 13 schronisk.

Powierzchnia otuliny Parku – 13 093 ha została określona w 1996 roku.
Unikatowy krajobraz Karkonoszy tworzą samotne skaty, wielometrowe przepa­ście, polodowcowe jeziora, bagna i miejsca zupełnie płaskie zwane wierz­chowiną. Wysokie, strome zbocza skal­ne sześciu kotłów nadają pejzażowi cha­rakter wysokogórski.

W epoce lodowcowej lokalne lodowce górskie wyżłobiły w skatach ogromne półkoliste niecki o głębokości do 250 metrów. Ich ściany są prawie pionowe, a niektóre zagłębienia do dziś wypełnione są pozostałościami wytopionych lo­dowców. Tak właśnie powstały Wielki i Mały Staw.

Na szczególną uwagę za­sługuje Rezerwat Śnieżne Kotły, będący doskonałym przykładem występowania alpejskiego krajobrazu w Karkonoszach.

 W ich obrębie występuje wiele chronio­nych i rzadkich gatunków roślin. W krajobrazie Karkonoszy możemy znaleźć także kilkunastometrowe granitowe skałki, których szczyty wystają łagodnie od kilkudziesięciu do 100 metrów ponad wierzchowinę.

 Na tle innych wzniesień okazale prezentuje się wysoka i stroma Śnieżka – najwyższy szczyt Karkonoszy oraz Sudetów (1602 m n.p.m.). Jej wierzchołek znajduje się na granicy polsko-czeskiej.

Na obszarze wierzchowiny występują także tzw. torfowiska wysokie, z których najbardziej znane znajduje się na Równi pod Śnieżką. Powstało ono około 5000 lat temu dzięki dużej wilgotności powie­trza, obfitym opadom i licznym źródłom. Krajobraz Równi zwany „karkonoską tundrą wypełniają liczne zarośla koso­drzewiny, niewielkie okresowe oczka wodne z roślinnością bagienną. Roślinność Karkonoszy cechuje układ piętrowy. Wierzchołki najwyższych szczytów (piętro alpejskie) porasta mu­rawa. W strefie subalpejskiej, z torfowi­skami i kotłami polodowcowymi, domi­nuje kosodrzewina.

 Regiel górny, dolny oraz pogórze porastają lasy świerkowe, które zastąpiły naturalne lasy bukowe i mieszane. Lasy liściaste można znaleźć tylko na niewielkich obszarach całego terenu. Swoisty mikroklimat oraz podłoże jest środowiskiem wielu bardzo rzad­kich gatunków roślin m.in. skalnicy ba­zaltowej, której jedyne na świecie stanowiska znajdują się na kilku bazalto­wych skatach zagubionych pośród gra­nitów Małego Śnieżnego Kotła. Innym endemicznym gatunkiem jest dzwonek karkonoski. Występują tutaj także: relik­towa wierzba lapońska, paproć zmienka górska, zawilec narcyzowy, pierwiosnek maleńki i skalnica śnieżna.

Historia ochrony przyrody w Karkonoszach sięga zaledwie początków XX wieku. Wcześniej przez setki lat człowiek gospodarując w Karkonoszach, nieracjonalnie korzystał z bogactw przyrodniczych, doprowadzając tym samym do ich dużego zubożenia. W tym czasie wyginęło wiele gatunków zwierząt.

Wielkie drapieżniki skutecznie wytępiono poprzez polowania. Na rozległych obszarach rozwijało się pasterstwo, wycinano lasy na potrzeby mieszkańców i rozwijającego się przemysłu, między innymi hutnictwa. Naturalne siedliska kurczyły się, nie dając niektórym przedstawicielom fauny możliwości przeżycia. Prawdopodobnie wiele gatunków już nigdy nie powróci w Karkonosze. Jednak co jakiś czas odkrywane są tutaj nowe gatunki, niektóre powracają po wielu latach nieobecności, np; wilki ,rysie,

a w sierpniu 2018 r. niedźwiedź , część jest przywracana w ramach działań ochronnych Karkonoskiego Parku Narodowego-motyl niepylak apollo.
W Karkonoskim Parku Narodowym fau­nę reprezentuje raczej skromna liczba gatunków, niemniej jednak kilka z nich zasługuje na szczególną uwagę. Należą do nich muflony oraz górskie owce z Korsyki i Sardynii, które sprowa­dzone zostały na te tereny na początku XX wieku i dobrze zaaklimatyzowały się na tym terenie.

Występują także jelenie,które podczas rykowiska możemy słyszeć w całych Karkonoszach, sarny i dziki.

Z drapieżników,prócz już wspomnianych żyje tu borsuk,kuna,łasiczka,lis.

Chłodny klimat najwyższych partii Karkonoszy dał również schronienie faunie przenikającej z wielkich masywów górskich Europy – głównie z Alp. Wśród gatunków alpejskich wymienić należy wypławka alpejskiego, ślimaki: przeźrotka Kotuli i żyjący pod kamieniami maskowiec, posiadający muszlę pokrytą drobnymi włoskami. Wspomnieć należy o niemal zupełnym braku gatunków ciepłolubnych, pochodzących z basenu Morza Śródziemnego, Morza Czarnego oraz Bałkanów. Panujące w Karkonoszach niskie temperatury wyjaśniają brak zasiedlenia tych gór przez faunę ciepłolubną. Jednym z wyjątków jest gatunek pająka Harpactea lepida, żyjący w ruinach zamku Chojnik. Specyficzna jest też odmienność zgrupowań bezkręgowców w porównaniu do innych masywów górskich Sudetów – zwłaszcza Sudetów Wschodnich. W nich odnotowuje się zdecydowanie większy udział gatunków karpackich. Tłumaczy się to odmiennością geologiczną i klimatyczną masywu Karkonoszy.
Wśród ptaków można wyróżnić 90 ga­tunków, w tym takie unikatowe jak: sóweczka włochatka, a także okazy typo­wo górskie: siwerniak, płochacz halny oraz drozd obrożny.

Największym ptakiem KPN jest Orzeł , w kotle małego stawu gniazduje też sokół a najcenniejszym skarbem jest największy kurak-cietrzew.

W ramach Karkonoskiego Parku Naro­dowego, w Szklarskiej Porębie funkcjo­nuje Karkonoskie Centrum Edukacji Eko­logicznej, prezentując wizualnie przyrodę oraz morfologię Karkonoszy.źródło KPN

ŚCIEŻKI DYDAKTYCZNE: „Okolice Góry Chojnik, „Chojnik dla dzieci i młodzieży, „Karkonosze Wschodnie, „Na Szrenicę, „Do Wo­dospadu Szklarki (także dla niepełno­sprawnych), „Po ekosystemach leśnych KPK, „Wokół Kotła Wielkiego j Małego Stawu, „Śląską drogą na Śnieżkę, „Polodowcowe dziedzictwo Karkono­szy (transgraniczna), GŁÓWNE TRASY TURYSTYCZNE: na Śnieżkę, na Szrenicę, na Chojnik, w Kotłach Małego i Wielkiego Stawu oraz z Jagniątkowa do Czarnego Kotła.
TURYSTYKA ROWEROWA
Obwodnica Jeleniogórska -130 km
Obwodnica Rudawska – 59 km
Obwodnica Kowarska – 46 km
Obwodnica Izersko-Kamienicka – 84km
Stara Kamienica – Rozdroże Izerskie -18,8 km
Na terenie KPN ruch rowerów funk­cjonuje również po istniejących szla­kach pieszych na czterech odcin­kach:
Jelenia Góra Sobieszów – Zamek Chojnik
Karpacz – Schronisko Nad Łomniczką
Karpacz Górny – Schronisko Strze­cha Akademicka
Szklarska Poręba – Hala Szrenicka

Opłaty za wstęp do Karkonoskiego Parku Narodowego:
* opłata normalna jednodniowa 8 zł,
* ulgowa jednodniowa 4 zł,
* trzydniowa normalna 20,00 zł ulgowa 10 zł.
* dla grup z przewodnikiem sudeckim 7 zł ulgowa 3,5 zł.
* Wejście do Wąwozu Kamieńczyka (kwoty brutto): Opłata normalna 8 zł Opłata ulgowa 4,00 zł

Kopa i Hali Złotówka
W cenę biletu na wjazd koleją linową lub wyciągami narciarskimi Kompleksu narciarskiego Kopa i Hali Złotówka wliczona jest opłata za udostępnianie terenu Karkonoskiego Parku Narodowego.
Opłat za udostępnianie części KOPY i Złotówki do celów turystycznych, rekreacyjnych i sportowych nie pobiera się (nie są wliczone w cenę biletów) od osób niepełnosprawnych z orzeczonym znacznym i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.
a) bilet na wjazd i zjazd, wjazd, karnet jednodniowy, karnet 3-godzinny, karnet 2-godzinny: 3,50 zł + VAT
b) bilet jednorazowy na wjazd kolejką 2-osobową dla narciarzy „Liczykrupa”: 0,35 zł + VAT
UWAGA! Nie jest wymagana zgoda na wjazd pojazdów poruszających się ulicą Turystyczną na odcinku ul. Olimpijska – Dolna Stacja wyciągu na Kopę, celem dowiezienia bądź zwiezienia os. niepełnosprawnej z orzeczonym znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.

Miejsca sprzedaży biletów
1. Punkt koło hotelu Orlinek w Karpaczu (przy szlaku czerwonym do schroniska Nad Łomniczką)
Wszystkie święta, soboty, niedziele, w czasie trwania ferii zimowych oraz w sezonie letnim (od 1 maja – 30 września) codziennie, od godz. nie późniejszej niż 8:00 i do godz. nie wcześniejszej niż 17:00.
2. Punkt przy dolnej stacji kolei linowej na Kopę w Karpaczu (przy szlaku czarnym)
Wszystkie dni w roku z wyjątkiem okresu od 16 listopada do 15 grudnia oraz dnia 10 sierpnia, od godziny nie późniejszej niż 8:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 17:00.
3. Punkt przy świątyni Wang w Karpaczu
Wszystkie dni w roku z wyjątkiem okresu od 16 listopada do 15 grudnia oraz dnia 10 sierpnia, od godziny nie późniejszej niż 8:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 17:00
4. Punkt u podnóża Chojnika (Sobieszów – Jelenia Góra)
Wszystkie dni w roku z wyjątkiem okresu od 16 listopada do 15 grudnia oraz dnia 10 sierpnia, według poniższego czasu funkcjonowania:
- styczeń, luty, marzec, listopad i grudzień – od godziny nie późniejszej niż 9:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 16:00,
- kwiecień, maj, wrzesień i październik – od godziny nie późniejszej niż 9:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 17:00,
- czerwiec, lipiec i sierpień – od godziny nie późniejszej niż 9:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 18:00
UWAGA!
W okresie od 15 kwietnia do 15 września w ramach punktu enklawa KPN Wzgórze Chojnik, dodatkowo pobierane są opłaty na szlaku z Przełęczy Żarskiej na Chojnik.
5. Punkt przy Wodospadzie Szklarki w Piechowicach
Wszystkie dni w roku z wyjątkiem okresu od 16 listopada do 15 grudnia oraz dnia 10 sierpnia, według poniższego czasu funkcjonowania:
- styczeń, luty, marzec, kwiecień, październik, listopad i grudzień – od godziny nie późniejszej niż 9:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 17:00
- maj i wrzesień – od godziny nie późniejszej niż 8:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 18:00
- czerwiec, lipiec i sierpień – od godziny nie późniejszej niż 8:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 20:00
6. Punkt przy stacji pośredniej wyciągu na Szrenicę oraz szlaku zielonym w kierunku Łabskiego Szczytu
Wszystkie dni w miesiącach od maja do września w godzinach nie późniejszych niż 8:30 i do godziny nie wcześniejszej niż 17:00.
7. Punkt – zejście do Wodospadu Kamieńczyka (Szklarska Poręba)
Wszystkie dni w roku, według poniższego czasu udostępnienia:
- styczeń, luty, marzec, kwiecień, październik, listopad i grudzień – od godziny nie późniejszej niż 9:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 17:00,
- maj i wrzesień – od godziny nie późniejszej niż 8:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 18:00,
- czerwiec, lipiec i sierpień – od godziny nie późniejszej niż 8:00 i do godziny nie wcześniejszej niż 20:00
Sprzedaż biletów on-line
https://kpn.eparki.pl/
fotografie:Autora